Thursday, June 28, 2012

The West's unrealistic optimism on Iran sanctions


The full text of this article is accessible through this blog on the World Politics Review. Reprint of this article is subject to the rules of the World Politics Review.   

The latest round of nuclear negotiations between Iran and the P5+1 countries came to a stalemate in Moscow last week, as the two sides once again failed to bridge their differences. Although the previous meeting in Istanbul generated some optimism that a mutually satisfactory solution to Iran’s nuclear program could be within reach, these hopes turned out to be premature in light of the negotiating positions the parties have taken over the past several months.

It is now obvious that Western powers were wrong to expect that increased unilateral economic sanctions on Iran could effect some change in Iran’s negotiating position and thus realize some of the West’s tactical, if not strategic, goals with regard to the country’s nuclear program. Specifically, the U.S. and its allies had hoped that Iran would agree to at least suspend its 20 percent uranium enrichment activities, ship its current stockpile of 20 percent enriched uranium abroad and close its Fordo uranium enrichment center, all in return for fuel rods for Tehran’s nuclear research reactor and some other sweeteners, such as a lifting of the embargo on civilian aircraft parts. Continue reading.

Saturday, June 23, 2012

حذف زبان فارسی از آموزش دانشگاهی افغانستان

 از آنجا که مخاطب من در این یادداشت بیشتر خوانندگان فارسی زبان و فارسی دوست هستند بر آن شدم تا این مطلب را به همین زبان زیبا و دوست داشتنی بنویسم. در گزارش های خبری آمده است که رییس جمهور افغانستان آقای کرزای گفته است که علوم پزشکی و مهندسی در این کشور از دنیا بسیار عقب تر است و برای جبران این عقب ماندگی علمی باید زبان آموزشی در این دو رشته دانشگاهی یکی از سه زبان انگلیسی ، فرانسوی یا آلمانی باشد. به تعبیر دیگر ایشان گفته است که بهتر است زبان فارسی که در حال حاضر زبان آموزشی دانشگاهی در این دو رشته است حذف شود چون فراگیری علم در این دو رشته به زبان فارسی دشواریهایی دارد. هر چند این نکته درست است که منابع علمی به ویژه در این دو رشته مملو از واژه ها و اصطلاحات فنی است که بسیاری از آنها برابرهای فارسی ندارند ولی عقب ماندگی نسبی علمی و اقتصادی افغانستان را  به زبان رایج آموزشی آن نسبت دادن بی انصافی آشکار است. چه کسی با اندک آشنایی با تاریخ سیاسی معاصر افغانستان هست که نداند عوامل و موانع پیشرفت افغانستان عوامل ریشه ای و بنیادی دیگر مانند بی ثباتی و نابسامانی سیاسی ناشی از مداخله ابرقدرتها و کشمکش های داخلی بر سر قدرت هستند. اگر قرار بود پذیرفتن زبان کشورهای اروپایی و استعماری پیشرفت علمی و اقتصادی به همراه بیاورد تا کنون کشورهای آفریقایی که بیشتر آنها زبان فرانسوی یا انگلیسی را به عنوان زبان رسمی و آموزشی پذیرفته اند میبایست در میان کشورهای پیشرفته دنیا باشند. یا برعکس آن ژاپن به دلیل حاکم نبودن زبان اروپایی در آن میبایست خیلی از کشورهای آفریقایی یا افغانستان پیشرفته تر نباشد. از این رو روشن است که  از حیث  منطقی پذیرفتن زبانهای اروپایی به عنوان زبان رسمی و آموزشی نه شرط  کافی و نه شرط  لازم برای پیشرفت علمی یک کشور به شمار میرود. آقای کرزای ظاهرا فراموش کرده اند که روزگاری پیشرفته ترین علوم روز دنیا از جمله در پزشکی و مهندسی به زبان فارسی تولید میشده است. کیست که با ابن سیناها و بیرونیها و همانند آنها آشنا نباشد؟ بی شک در سطوح بالای دانشگاهی میتوان از منابع علمی به زبانهای دیگر به عنوان مکمل استفاده کرد ولی جایگزینی زبان فارسی به عنوان یک زبان ملی افغانستان با زبانهای اروپایی در آموزش دانشگاهی در این دورشته میتواند سر آغازی برای به حاشیه راندن زبان فارسی در افغانستان و حاکمیت زبانهای بیگانه اروپایی بر افغانستان باشد که خطر آن از هم اکنون باید جدی گرفته شود. این مساله در تاریخ معاصر بسیاری از کشورها ثابت شده است که شیفتگی مفرط نسبت به فرهنگ و تمدن قدرتهای اروپایی نتواسته است برای هیچ کشوری پیشرفت پایدار به ارمغان بیاورد و آقای کرزای بهتر است به دنبال درمان ریشه های عقب ماندگی افغانستان باشد تا چوب حراج زدن به فرهنگ اصیل فارسی کشورش.